Geschreven door: Natascha
In september 2019 vertrokken ik, Emma en nog 5 andere vriendinnen richting Roemenië om daar te helpen in een dierenasiel.
De oprichtster van het asiel ving in en rondom haar huis zo’n 100 honden op. We waren dan ook nog niet binnen of kregen meerdere puppy’s en een doos vol kittens in onze handen gedrukt die zij onderweg had opgehaald. Naast deze 100 honden, heeft zij ook een open asiel met nog eens zo’n 400 honden. Dit klinkt al als heel veel, maar pas als je ze allemaal op één stuk grond ziet besef je pas om hoeveel honden dit gaat. We hebben dus wel even moeten slikken en wat waterige oogjes weg moeten knipperen.
Al snel hebben we de mouwen opgestroopt, want er was werk aan de winkel. Eén van de dingen die we daar gedaan hebben is het ontvlooien en ontwormen van het enorme aantal puppy’s. Gelukkig hadden we heel veel ontworming en anti vlo middel gedoneerd gekregen die we daar meteen voor konden gebruiken. Al snel kwamen we in een hok met zo’n 6 al wat grotere puppy’s en tussenin liep kleine Ana.
Nou ja, van lopen was eigenlijk geen sprake, ze verschuilde zich vooral als een klein bolletje in een hoekje omdat ze anders ondergelopen werd door de andere pups.
Ana was kort daarvoor gevonden langs de kant van de weg niet ver van het asiel.
Ze was zo klein, dat ze ook niet uit de emmer kon drinken die als waterbak diende. Bij het oppakken voelde we hoe broodmager ze was, ook zat ze zo ontzettend onder de vlooien dat haar vacht als één grote korst aanvoelde van de vlooienpoep. Ik stuurde een foto van haar naar mijn moeder en stiefvader, omdat ze zo op hun eigen hond als pup leek.
Enkele dagen later werden er opnieuw honden binnen gebracht, maar er was nergens plek meer voor deze nog niet gevaccineerde honden. Uiteindelijk bleef het hok van Ana en de grotere pups over, maar kleine Ana die ook nog niet gevaccineerd was kon daar dan niet blijven.
Daar stond ik dan met Ana in mijn armen, er was nergens een geschikte plek voor haar… Ik opperde om haar zolang mee te nemen naar het hotel en gelukkig was de rest ook zo gek om hiermee in te stemmen.
Dus deze kleine vlooienbal ging mee in ons huurauto, op schoot op een puppy pad. Je zag de puppy pad steeds zwarter worden door alle vlooien die van haar af bleven springen. En of dat nog niet voldoende was, kwam daar een enorme hoeveelheid vloeibare diarree.
Ana bleek achteraf Parvo te hebben, wat levensgevaarlijk is voor kleine pups. Zeker wanneer deze zo kwetsbaar zijn als Ana.
De dagen erna bestonden uit ritjes naar de apotheek, het geven van medicatie, infuusjes, opruimen van heel veel pies en poep, wassen met Dreft en tussendoor tot rust komen.
Achteraf had het allemaal zo moeten zijn, want de kans dat zij het anders had gered was niet heel groot, we waren er nu gelukkig vroeg bij. Helaas moesten wij na enkele dagen richting in Nederland, maar gelukkig mocht Ana aansterken bij de oprichtster van het asiel thuis.
In het enige plekje wat nog vrij was op dat moment, namelijk de douche cabine.
Inmiddels waren mijn moeder en stiefvader zo betrokken geraakt bij dit hondje, dat ze uiteindelijk bij hun in opvang mocht zodra ze sterk (en oud) genoeg was om te reizen. Ze is behoorlijk ziek geweest en het was een tijdje heel erg spannend of zij het zou halen.
Op 15 november kwam ze dan eindelijk aan in Nederland!
Ze heeft zich razendsnel aangepast en kon het meteen goed vinden met de al aanwezige twee hondjes. Ook werd al snel duidelijk dat dit bij voorbaat al een ‘foster failure’ zou zijn. Ana mocht lekker blijven en is nu een hele vrolijke, speelse, ondeugende jonge hond.
